Κατά τη διάρκεια της δεύτερης φάσης της Πρώιμης εποχής του Χαλκού πληθαίνουν οι ενδείξεις για την ανάπτυξη κοινωνικής διαστρωμάτωσης στο νότιο Αιγαίο. Η πολεοδομική οργάνωση των οικισμών, η αρχιτεκτονική αρτιότητα και η επιβλητική θέση κάποιων κτηρίων, η μνημειώδης αρχιτεκτονική έργων συλλογικού χαρακτήρα, η εισαγωγή ξένων προϊόντων και η ανάπτυξη ειδικοτήτων-επαγγελμάτων που απαιτούσαν την κατοχή εξειδικευμένης γνώσης έχουν θεωρηθεί δηλωτικά ενός πρωτογενούς σταδίου "αστικοποίησης" και της εμφάνισης μιας νέας "ελίτ" στις κοινότητες του νότιου και του κεντρικού Αιγαίου.

Δεν υπάρχουν όμως και πάλι ενδείξεις ότι πρόκειται για ένα παγιωμένο και αυστηρά θεσμοποιημένο σύστημα ιεραρχίας, όπως συμβαίνει στα κέντρα της Ανατολής. ’λλωστε, οποιαδήποτε μορφή ελέγχου στους οικισμούς αυτούς δε θα μπορούσε να επιβιώσει για πολύ, αν δεν ανήκε στο πλαίσιο της κοινοτικής ταυτότητας, που συνεχίζει και αυτήν την εποχή να είναι η κυρίαρχη ταυτότητα. Έτσι, πιθανόν να αναπτύχθηκαν και εδώ, όπως παλαιότερα στη Θεσσαλία, διαδικασίες άσκησης ελέγχου της κοινότητας από τα γηραιότερα ή ικανότερα μέλη του γένους ή των γενών που ανήκαν σ’ αυτή.